Στον Α.

“Ο Α. είναι ένα νεαρό αγόρι 15 χρονών, συναντιέται με τους φίλους του και πηγαίνουν βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Είναι Σάββατο βράδυ, γύρω στις 9. Η πιο συνηθισμένη βόλτα της ηλικίας του. Αυτή που ακόμα και οι αγχωμένοι για το μέλλον του γονείς του επιτρέπουν. Αλλά είναι λογικό, γιατί είναι 15 χρονών.
Στο δρόμο η παρέα συναντά δύο αστυνομικούς σε περιπολία. Αρχίζουν να τους χλευάζουν, τους κοροϊδεύουν. Βρίζουν τους δύο αστυνομικούς τόσο ως πρόσωπα όσο και ως ρόλους. Αλλά είναι θεμιτό, γιατί είναι 15 χρονών.
Οι δύο αστυνομικοί, χρησιμοποιώντας το μεγάφωνο του περιπολικού ζητούν από τους νεαρούς να συνεχίσουν το δρόμο τους. Τα παιδιά συνεχίζουν να τους κοροϊδεύουν, αλλά είναι φυσιολογικό, είναι 15 χρονών.
Οι αστυνομικοί, βλέποντας ότι οι νεαροί επιμένουν, εισέρχονται στο περιπολικό και συνεχίζουν αυτοί την περιπολία τους. Καθώς απομακρύνονται, τα παιδιά τους πετάνε μπουκάλια με νερό, νεράντζια που κόβουν από τα δέντρα, τα χαλίκια που βρίσκουν στο δρόμο. Αλλά είναι ζωντανό, γιατί είναι 15 χρονών.
Το περιπολικό χάνεται στο δρόμο και οι νεαροί βρίζοντας και γελώντας συνεχίζουν το δρόμο τους. Πάνε να βρουν τα κορίτσια. Όταν τις συναντούν, ο Α. αρχίζει να διηγείται την ιστορία. Λέει πως συνάντησαν «κάτι μπάτσους και τους γάμησαν». «Να φανταστείς, λέει κοιτώντας το κορίτσι που γουστάρει, ότι το έβαλαν στα πόδια και ακούστηκαν κατά λάθος από το μεγάφωνο να λένε “πάτα γκάζι, ρε μαλάκα…”. Λέει ψέματα για να εντυπωσιάσει το κορίτσι, αλλά είναι γλυκό γιατί είναι 15 χρονών.
Και οι φίλοι του τον καλύπτουν. Λένε κι αυτοί κι άλλα. Όλοι μαζί διηγούνται ιστορίες και, δυο τρεις ώρες αργότερα, αρχίζουν να περπατάνε «προς τα πίσω». Κατά τη μία και έξω από το σπίτι της κοπέλας, ο Α. σκύβει να την φιλήσει και κείνη του λέει «εντάξει, αλλά δεν θα μου ξαναπείς ψέματα, ορκίζεσαι…;». Τον είχε καταλάβει, αλλά είναι γοητευτικό γιατί είναι 15 χρονών.
Εκείνος την φιλάει, πιο πολύ για να μην τον κοιτά και ντρέπεται, και λίγο μετά φτάνοντας σπίτι λέει στη μάνα του. «Μάνα, σήμερα πλάκωσα έναν μπάτσο και φίλησα ένα κορίτσι. Αλλά το ένα από τα δύο είναι ψέματα!». Η μάνα του γελάει. Ξέρει ότι ο γιος της είναι ερωτευμένος και ότι λέει ψέματα, αλλά είναι όμορφο γιατί είναι 15 χρονών.
Την επόμενη μέρα ο Α. ξυπνάει στο σπίτι του. Διαβάζει, πάει για μπάλα, κάνει βόλτες έξω από το σπίτι της κοπέλας. Καιρό μετά, έχει σπουδάσει, έχει ξεχάσει την ιστορία, αλλά όχι την κοπέλα, και θυμάται πως ήταν να είσαι 15 χρονών, όχι μόνο γι’ αυτά που έκανε, αλλά και γιατί μέσα του ακόμα έτσι νιώθει. Είναι πάντα (όπως όλοι μας) 15 χρονών.
Ζει σε μια άλλη κοινωνία. Υγιή. Σε έναν κόσμο που σου επιτρέπει να είσαι ίσως και για πάντα 15 χρονών.
-Δ.Μ.”

Επιστολή αναγνώστη στην Athens Voice